αστέγνωτος

-η, -ο (Α ἀστέγνωτος, -ον)

νεοελλ.

αυτός που δεν έχει στεγνώσει, ο υγρός

αρχ.

ο ασκέπαστος («ἀστέγνωτον ἀγγεῑον»).

[ΕΤΥΜΟΛ. Νεοελλ. αστέγνωτος < αστερ. + στεγνώνω

αρχ.

αστέγνωτος < α- στερ. + στεγνώ (-όω) «καλύπτω, κλείνω ερμητικά»].